Biodro jest zdeformowane lub zużyte (tzw. koksartroza) i wymaga wymiany. Biodro jest wymieniane w całości, tj. zarówno część udowa, jak i panewkowa (część miednicy, która łączy się z kością udową).

Zużyciu stawu biodrowego często towarzyszy ograniczenie zakresu ruchu stawu (sztywność), a przede wszystkim ból. Klinicznie objawia się to utykaniem, trudnościami z zakładaniem butów i toaletą. Czasami konieczne jest użycie laski, aby złagodzić ból i utrzymać niezależność chodzenia.

W przypadku tak zwanego zużycia infra-radiologicznego, tj. zużycia, które nie jest widoczne lub jest tylko nieznacznie widoczne na zdjęciach rentgenowskich, operacja może być wskazana po niepowodzeniu różnych metod leczenia, w tym próby czasu, środków przeciwbólowych lub infiltracji. Rezonans magnetyczny lub tomografia komputerowa potwierdzają diagnozę choroby zwyrodnieniowej stawów.

Celem operacji jest zatem zatrzymanie zjawiska usztywnienia i deformacji, a nawet przywrócenie osi funkcjonalnej kolana. Zmniejszenie, a nawet zanik bólu jest często głównym celem motywującym pacjentów do poddania się operacji.

Operacja przeprowadzana jest w szpitalu, na sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym lub rdzeniowym, tj. zastrzyku w plecy, który usypia tylko kończyny dolne. Zaletą znieczulenia rdzeniowego jest to, że pacjent pozostaje przytomny, a zatem jest mniej narażony na konsekwencje znieczulenia ogólnego, które czasami mogą prowadzić do nudności, wymiotów lub spowolnienia wyższych funkcji przez kilka godzin. Wadą znieczulenia rdzeniowego jest to, że pacjent musi brać bierny udział w operacji, co niektórym może wydawać się hałaśliwe.

Pacjent układany jest po stronie przeciwnej do operowanego biodra. Wykonywane jest nacięcie przednio-boczne, umożliwiające dostęp do stawu biodrowego. Używając narzędzi do odsłonięcia operowanego stawu, dokonuje się resekcji głowy kości udowej i przygotowuje wnętrze kości, aby nadać jej kształt protezy. Panewka jest przygotowywana przy użyciu zmotoryzowanych wierteł okrągłych, aby zachować naturalną kulistość tej wyjątkowej kości.

Zasadą operacji jest wycięcie zużytej chrząstki pokrywającej kość udową i panewkową i zastąpienie jej solidnymi powierzchniami, z poszanowaniem lokalnej anatomii.

Istnieją protezy cementowane, bezcementowe lub mieszane, których wybór zależy od jakości kości, jej kształtu i stopnia zużycia. Moment tarcia (to, co porusza się w protezie) również różni się w zależności od przyzwyczajeń chirurga, ale także od rozwoju wiedzy naukowej. Podsumowując, istnieją tak zwane pary twarde (metal przeciwko metalowi, porzucone lub ceramiczne przeciwko ceramice) lub tak zwane pary twardo-miękkie (metal lub ceramika przeciwko polietylenowi).

Tkanki miękkie, tj. naczynia, nerwy, więzadła, mięśnie i ścięgna otaczające staw biodrowy, pozostają nienaruszone podczas całej operacji; zmianie ulega jedynie staw.

Pod koniec operacji do tkanek maziowych i torebkowych wstrzykiwany jest środek znieczulający, aby zoptymalizować natychmiastowe uśmierzenie bólu pooperacyjnego. Skórę zamyka się zszywkami i nakłada opatrunek uciskowy na 24 godziny.

W dniu operacji, która zazwyczaj odbywa się rano, pacjent będzie mógł po raz pierwszy wstać z łóżka po południu. Przez większość czasu pacjent będzie w stanie chodzić samodzielnie, z pomocą lasek i w towarzystwie opiekuna.

Pierwszego dnia znieczulenie ogólne (przez żyły) i znieczulenie miejscowe (środek znieczulający wstrzykiwany w biodro pod koniec operacji) pozwalają spędzić pierwsze 24 godziny niemal całkowicie bez bólu. Po tym czasie stopniowo pojawia się krwiak pooperacyjny, a napięcie w operowanej kończynie dolnej przyczynia się do bólu, który jednak powinien pozostać umiarkowany. Kontrola bólu jest jednym z kryteriów wypisu.

Dzień po operacji samodzielność pacjenta zostanie oceniona przez fizjoterapeutę i pielęgniarki z oddziału. Do zatwierdzenia powrotu do domu wykorzystane zostaną różne kryteria. Głównymi kryteriami są kontrola bólu i krwawienia, samodzielność w myciu i ubieraniu się oraz zdolność do korzystania ze schodów. Pacjent może zostać wypisany do domu w 1. dniu po operacji, ale średnio w ciągu 48 godzin. Pacjent może zostać dłużej, jeśli nie czuje się gotowy do powrotu do domu. Długość pobytu w szpitalu jest omawiana indywidualnie przez pacjenta i chirurga, ale wykazano, że im krótszy pobyt, tym mniejsze ryzyko powikłań.

Podczas całego pobytu w szpitalu pacjent będzie postępował zgodnie z protokołem o nazwie Rapid Recovery, ustanowionym w ramach oddziału, którego celem jest umożliwienie pacjentowi powrotu do samodzielności w sposób partycypacyjny. Powrót do zdrowia opiera się na motywacji, która rozpoczyna się w fazie przedoperacyjnej i prowadzi do dobrowolnego powrotu do zdrowia bez powikłań. Natychmiastowa pionizacja pooperacyjna zmniejsza powikłania związane z leżeniem w łóżku, w tym zaburzenia trawienia, oddawania moczu, apetytu i snu, a także ryzyko zapalenia żył. Wykazano, że szybki powrót do codziennego życia prowadzi do statystycznie udowodnionego zmniejszenia powikłań medycznych, w szczególności tych związanych z zapaleniem żył, a tym samym do wystąpienia zatorowości płucnej, która jest najbardziej obawiającym się powikłaniem po każdej operacji na kończynach dolnych.

Powrót do domu ma zasadnicze znaczenie dla zmniejszenia liczby powikłań. Wykazano, że im starszy pacjent, tym wcześniej może wrócić do domu. Pooperacyjna hospitalizacja jako lekarstwo staje się raczej wyjątkiem niż regułą i powinna być proponowana tylko w sytuacjach, w których autonomia pacjenta była już bardzo ograniczona przed operacją, u osoby mieszkającej samotnie, z niewielkim wsparciem i z powiązanymi wadami lub chorobami.

Po powrocie do domu pacjent zostanie nauczony samodzielnej zmiany opatrunku. Opatrunek ten jest wodoodporny i umożliwia mycie się bez dodatkowej ochrony. Zszywki są usuwane w 18. dniu po operacji przez pielęgniarkę domową lub lekarza rodzinnego. Krwiaki pooperacyjne utrwalają się około 8. dnia po operacji. Czasami mogą być imponujące, sprawiając, że tkanki skóry są bardzo napięte, a w skrajnych przypadkach powodując pojawienie się na skórze phlyctenes (dużych pęcherzy). Ten krwiak nie powinien Cię martwić; jest normalny i niezbędny do gojenia. Dopóki nie towarzyszy mu ból nie do zniesienia, pomimo stosowania środków przeciwbólowych, lub paraliż kończyny, należy kontynuować samokształcenie i chodzenie. Jeśli tak nie jest, należy skontaktować się z chirurgiem lub lekarzem rodzinnym, aby omówić swoje obawy.

Będziesz mieć prawo do pełnego wsparcia natychmiast, pod osłoną pary lasek przez pierwszy miesiąc. Codzienne czynności muszą być możliwe do wykonania zaraz po powrocie do domu. Możliwe jest opuszczenie domu.

Zaleca się, aby nie prowadzić samochodu przez pierwszy miesiąc, jak wyjaśniono powyżej.

Zabiegi medyczne muszą być wykonywane zgodnie z zaleceniami na receptach wypisowych. Pierwsza kontrola pooperacyjna odbywa się między drugim a trzecim miesiącem, ale będzie dostosowana do indywidualnych potrzeb.

Powrót do aktywności rekreacyjnej jest możliwy między 2. a 3. miesiącem, a do aktywności sportowej po 3. miesiącu, chociaż powrót ten musi być stopniowy, a poziom sprzed operacji nie zostanie natychmiast przywrócony.

Powrót do pracy trwa od 1 do 4 miesięcy, w zależności od tego, czy praca jest siedząca i wymaga niewielu podróży samochodem, czy też wiąże się z intensywną, stojącą pracą fizyczną.

W idealnej sytuacji całkowita proteza stawu biodrowego oznacza, że pacjent nie musi już nigdy przechodzić operacji.

Proteza może trwać tak długo, jak pacjent, jeśli biodro jest używane racjonalnie. Są to części zużywające się, podobnie jak w inżynierii mechanicznej. W rezultacie nadwaga (otyłość), noszenie dużych ciężarów i intensywna aktywność sportowa mogą przyczynić się do skrócenia żywotności implantu. Ogólnie przyjmuje się, że średnia długość życia wynosi 15 lat. Jednak średnia ta wzrasta, jeśli nie wystąpią wyżej wymienione komplikacje.

Zdrowy styl życia ma zasadnicze znaczenie dla długowieczności implantów.

Chirurg przeprowadzi radiokliniczną kontrolę, początkowo raz w roku, a następnie częściej. Poza tymi zaplanowanymi okresami należy skonsultować się z chirurgiem w przypadku zauważenia jakichkolwiek zmian w odczuwaniu lub funkcjonowaniu biodra.