Operacja przeprowadzana jest w szpitalu, na sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym lub rdzeniowym, czyli zastrzyku w plecy, który usypia tylko kończyny dolne. Zaletą znieczulenia rdzeniowego jest to, że pacjent pozostaje przytomny, a zatem jest mniej narażony na konsekwencje znieczulenia ogólnego, które czasami może powodować nudności, wymioty lub spowolnienie wyższych funkcji przez kilka godzin. Wadą znieczulenia rdzeniowego jest to, że pacjent musi brać bierny udział w operacji, co niektórym może wydawać się hałaśliwe.

Pacjent leży na plecach z opaską uciskową u nasady kończyny, która jest nadmuchiwana dopiero pod koniec operacji, przez około dziesięć minut, podczas fazy cementowania. Wykonywane jest nacięcie przednie, umożliwiające dostęp do stawu kolanowego. Używając narzędzi do prowadzenia różnych etapów operacji, zużyte części chrząstki i kości są wycinane za pomocą piły, zgodnie z osiami uda i nogi oraz z poszanowaniem tkanek miękkich, tj. naczyń, nerwów, więzadeł, mięśni i ścięgien otaczających staw kolanowy.

Proteza jest dopasowywana za pomocą prowadnic, aby zoptymalizować jej umieszczenie, wybranych przez chirurga w zależności od trudności operacji, wieku zużycia lub stopnia deformacji. Prowadnice mogą być prowadnicami ciętymi na miarę, wykorzystującymi przedoperacyjne planowanie MRI lub system nawigacji stosowany śródoperacyjnie, lub prostszymi, mechanicznymi prowadnicami wykorzystującymi oś kości udowej i piszczelowej.

Po umieszczeniu implantów próbnych, chirurg decyduje o rozmiarze ostatecznych implantów, które różnią się w zależności od płci i osoby. Implanty są następnie wbijane w kość z dokładnością do milimetra. Są one wykonane ze stopu metalu (głównie chromu i kobaltu) i mocowane za pomocą cementu. Rzepka, trzecia część stawu kolanowego, jest wymieniana tylko w wyjątkowych przypadkach. Jednak osteofity (narośla kostne, które powstają w wyniku zużycia) wokół rzepki są usuwane.

Pod koniec operacji do tkanek maziowych i torebkowych wstrzykiwany jest środek znieczulający, aby zoptymalizować natychmiastowe uśmierzenie bólu pooperacyjnego. Skórę zamyka się zszywkami i nakłada opatrunek uciskowy na 24 godziny.

Pacjent przyjeżdża do kliniki dzień przed operacją. W dniu operacji, która zazwyczaj odbywa się rano, pacjent będzie mógł po raz pierwszy wstać z łóżka po południu. Przez większość czasu pacjent będzie w stanie chodzić samodzielnie, z pomocą lasek i w towarzystwie opiekuna.

Pierwszego dnia znieczulenie ogólne (przez żyły) i znieczulenie miejscowe (środek znieczulający wstrzykiwany w kolano pod koniec operacji) pozwalają spędzić pierwsze 24 godziny niemal całkowicie bez bólu. Po tym czasie stopniowo pojawia się krwiak pooperacyjny, a napięcie w operowanej kończynie dolnej przyczynia się do bólu, który zawsze powinien pozostać umiarkowany. Kontrola bólu jest jednym z kryteriów wypisu.

Dzień po operacji samodzielność pacjenta zostanie oceniona przez fizjoterapeutę i pielęgniarki z oddziału. Do zatwierdzenia powrotu do domu wykorzystane zostaną różne kryteria. Głównymi kryteriami są kontrola bólu i krwawienia, samodzielność w myciu i ubieraniu się oraz zdolność do korzystania ze schodów. Pacjent może zostać wypisany do domu w 1. dniu po operacji, ale średnio w ciągu 48 godzin. Pacjent może zostać dłużej, jeśli nie czuje się gotowy do powrotu do domu. Długość pobytu w szpitalu jest omawiana indywidualnie przez pacjenta i chirurga, ale wykazano, że im krótszy pobyt, tym mniejsze ryzyko powikłań.

Podczas całego pobytu w szpitalu pacjent będzie postępował zgodnie z protokołem znanym jako Rapid Recovery, który został opracowany na oddziale w celu pomocy w powrocie do samodzielności. Powrót do zdrowia opiera się na motywacji, która rozpoczyna się w fazie przedoperacyjnej i prowadzi do dobrowolnego powrotu do zdrowia bez powikłań. Natychmiastowa pionizacja pooperacyjna zmniejsza powikłania związane z leżeniem w łóżku, w tym zaburzenia trawienia, oddawania moczu, apetytu i snu, a także ryzyko zapalenia żył. Wykazano, że szybki powrót do codziennego życia prowadzi do statystycznie udowodnionego zmniejszenia powikłań medycznych, w szczególności tych związanych z zapaleniem żył, a tym samym do wystąpienia zatorowości płucnej, która jest najbardziej obawiającym się powikłaniem po każdej operacji na kończynach dolnych.

Powrót do domu ma zasadnicze znaczenie dla zmniejszenia liczby powikłań. Wykazano, że im starszy pacjent, tym wcześniej może wrócić do domu. Pooperacyjna hospitalizacja jako lekarstwo staje się raczej wyjątkiem niż regułą i powinna być proponowana tylko w sytuacjach, w których autonomia pacjenta była już bardzo ograniczona przed operacją, u osoby mieszkającej samotnie, z niewielkim wsparciem i z poważnymi powiązanymi wadami lub chorobami.

Po powrocie do domu pacjent zostanie nauczony samodzielnej zmiany opatrunku. Opatrunek ten jest wodoodporny i umożliwia mycie się bez dodatkowej ochrony. Zszywki są usuwane średnio w 3. tygodniu po operacji przez pielęgniarkę domową lub lekarza rodzinnego. Krwiaki pooperacyjne stają się trwałe około 8. dnia po operacji. Czasami mogą być imponujące, sprawiając, że tkanki skóry są bardzo napięte, a w skrajnych przypadkach powodując pojawienie się phlyctenes (dużych pęcherzy) na skórze. Ten krwiak nie powinien Cię martwić; jest normalny i niezbędny do gojenia. Dopóki nie towarzyszy mu nieznośny ból, pomimo stosowania środków przeciwbólowych, lub paraliż kończyny, rehabilitacja i chodzenie powinny być kontynuowane. Jeśli tak nie jest, należy skontaktować się z chirurgiem lub lekarzem rodzinnym, aby omówić swoje obawy.

Będziesz mieć prawo do pełnego wsparcia natychmiast. Laski mogą być używane na żądanie, ale zachęcamy do szybkiego odzwyczajenia się od nich. Powinieneś być w stanie wykonywać codzienne czynności zaraz po powrocie do domu. Możliwe jest opuszczenie domu w ciągu pierwszych kilku dni.

Zaleca się, aby nie prowadzić pojazdów, gdy zszywki są założone. Należy pamiętać, że prowadzenie pojazdu można zazwyczaj wznowić miesiąc po operacji.

Zabiegi medyczne muszą być wykonywane zgodnie z zaleceniami na receptach wypisowych. Pierwsza kontrola pooperacyjna odbywa się między drugim a trzecim miesiącem, ale będzie dostosowana do indywidualnych potrzeb.

Powrót do aktywności rekreacyjnej jest możliwy między 2. a 3. miesiącem, a do aktywności sportowej po 3. miesiącu, chociaż powrót ten musi być stopniowy, a poziom sprzed operacji nie zostanie osiągnięty natychmiast.

Powrót do pracy trwa od 1 do 4 miesięcy, w zależności od tego, czy praca jest siedząca i wymaga niewielu podróży samochodem, czy też wiąże się z intensywną pracą fizyczną w pozycji stojącej.

W idealnej sytuacji całkowita proteza kolana umożliwia korzystanie z kolana bez konieczności ponownej interwencji.

Proteza może wytrzymać tak długo, jak pacjent, jeśli kolano jest używane rozsądnie. Są to części zużywające się, podobnie jak w inżynierii mechanicznej. W rezultacie nadwaga, noszenie dużych ciężarów i intensywna aktywność sportowa mogą skrócić żywotność implantu. Ogólnie przyjmuje się, że średnia żywotność wynosi 15 lat. Jednak średnia ta wzrasta, jeśli nie wystąpią wyżej wymienione komplikacje.

Zdrowy styl życia ma zasadnicze znaczenie dla długowieczności implantów.

Chirurg będzie prowadził monitorowanie radiokliniczne, początkowo raz w roku, a następnie częściej. Poza tymi zaplanowanymi okresami należy skonsultować się z lekarzem w przypadku zauważenia jakichkolwiek zmian w odczuwaniu lub funkcjonowaniu kolana.

Przeczytanie tego dokumentu świadczy o zaangażowaniu w powrót do zdrowia. Chirurg dziękuje i życzy szybkiego powrotu do zdrowia!